De herfst in New England is een waar spektakel: lagere temperaturen en kortere dagen zorgen ervoor dat de statige bomen in deze regio hun miljarden blaadjes laten vallen. Maar eerst geven de bossen een spectaculair natuurvuurwerk weg, waarbij het sappige groen verandert in de meest schitterende variaties van geel, bruin, rood en oranje. GoAmerika reed alvast vooruit en zet de mooiste routes voor je op een rijtje.
Tientallen miljoenen liefhebbers verbazen zich elk jaar weer over de indrukwekkende kleurenpracht die de bossen van New England in de herfst tentoonspreiden. Leaf-peepers worden ze ook wel genoemd: gewapend met wandelschoenen en een camera slenteren ze over paden en lanen om de najaarszon door het vlammende bladerdek te zien schijnen.
Chlorophyl
Het rijke groen van de zomer wordt veroorzaakt door de produktie van suikers uit CO₂ en water, dat door middel van chlorophyl en zonlicht op gang wordt gebracht. Naarmate het begint te winteren, verandert het pigment in het loofdak: kortere dagen en lagere temperaturen waarschuwen de bomen dat er een kouder, donkerder seizoen op komst is. Als tegenreactie maakt de boom zich klaar voor de naderende winter. Er ontstaat een kurkachtig membraan aan de aanhechting van het blad aan de tak of stam, waardoor de toevoer van voedsel wordt afgesneden. Het blad stopt noodgedwongen met de chlorophylproductie, waardoor het groen langzaam overgaat in oranje, rood en geel. De mooiste kleuren zie je dan ook als droge, zonnige dagen worden gevolgd door koude, droge nachten.
Schot in de roos
De eerste kleurveranderingen vinden begin september plaats op geïsoleerde plekken in het noorden van Maine. Hierbij geldt: hoe hoger gelegen, des te eerder de blaadjes beginnen te verkleuren. Vanaf mid-september veranderen ook de bossen in lager gelegen staten van kleur, om uiteindelijk eind oktober in Rhode Island en Connecticut te eindigen. In combinatie met de plattelandscharme van de staten van New England – Connecticut, Massachusetts, Maine, Rhode Island, New Hampshire en Vermont – is elke gekozen route een schot in de roos. Wie op de hoofdwegen blijft, gaat zonder meer met een tevreden glimlach naar huis, maar nog leuker is het om de achterafweggetjes te nemen. Haal een lokale kaart bij een van de talloze kleine winkeltjes, restaurants, boomgaarden of kruideniers en duik met overgave in het achterland van New England. Verdwalen kan niet: vroeger of later doemt er altijd weer een hoofdweg op.
Litchfield, Connecticut
Rond Litchfield zijn twee prachtige ritten te maken, die beide zo’n halve dag in beslag nemen. Hoogtepunten zijn de Housatonic River en zijn twee overdekte bruggetjes, het kunstenaarsdorpje Kent, Lake Waramaug, Mount Tom State Park, een indianenmuseum en de ruïne van een oude ijzermijn. Routes die je niet kunt missen zijn Route 7 en 8, waarvan diverse aftakkingen je verder oostwaarts voeren. Met name de eerste is aan te raden, aangezien deze langs de Housatonic River loopt.
Eastern Connecticut
Deze regio kent maar liefst vijf schitterende ritten, waarvan er eentje begint in het kustplaatsje Mystic, bekend van de film Mystic Pizza met Julia Roberts. Route 1, 27 en 234 (Pequot Trail) zijn de borden waarop je hier moet letten. Onderweg kom je pittoreske huizen, majestueuze heuvelboederijen en rollende graan- en grasvelden tegen. Route 49 is een heuse State Scenic Highway en we weten wat dat betekent: een door de staat goedgekeurd uitzicht! Ook Route 169 is er zo een: de langste Scenic Highway van Connecticut slingert zich door dorpen als Lisbon, Canterbury, Brooklyn, Pomfret en Woodstock. Een absolute aanrader voor wie van de architectuur van de negentiende eeuw houdt. Route 82 volgt een mooi traject door de Connecticut River Valley, met onderweg onder meer Cockaponset State Forest, Devil’s Hopyard State Park, Salem en Norwich. Tenslotte mag ook de kust niet vergeten worden. Route 154 voert recht door charmante dorpjes als Old Saybrook, Westbrook, Clinton, Guilford en Branford. Bij goed weer is een bezoek aan Saybrook Point verplichte kost. Eindig deze rit op Hammonaset State Beach voor een verkwikkende wandeling langs de kustlijn.
Acadia, Maine
Voor velen is Acadia National Park een van de mooiste parken van de Oostkust. Wie hier uitgekeken is, kan zich vervoegen op Route 1, 175, 166A, 176 en 15. De twee uur durende rit loopt langs en door Toddy Pond, Orland River, Penobscot Bay, Castine (met zijn vele authentieke huizen), Brooksville en de vissersdorpjes Smith Cove, Orcutt Harbor en Buck’s Harbor.
Aroostook
Wie van ongerepte natuur houdt, kan beter een picknickmand inpakken. Je hebt een zes uur durende route voor de boeg, waarvan het grootste deel door de onbevolkte gebieden van Noord-Maine loopt. Begin in Bangor en eindig in Howland door Interstate 95 tot Exit 54 te nemen, waarna je de Routes 6, 168, 2, 2A, 1, 11, 157 en 116 binnen handbereik hebt. Let daarbij vooral op plaatsjes als West Enfield, Lincoln, Lee, Haynesville, Houlton en Sherman. Wist je trouwens dat hier de in Amerika wereldberoemde aardappels van Maine vandaan komen? Eet smakelijk!
Coastal Route
Ook Maine heeft een kustlijn, die je niet mag missen. Beleef de sfeer in de vissersdorpjes, eet verse vis en krab aan het strand of beklim Mount Battie. Je hebt 3,5 uur de tijd, dus eigenlijk de hele dag! Het beginpunt bevindt zich in Wiscasset, waar je Route 1 pakt en via Route 130 in Newcastle bij Pemaquid Point State Park aankomt. Hierna pak je Route 32 naar Waldoboro, waar de afslag naar Route 220 ligt. Deze weg leidt naar Friendship, dat je via Route 97 en Route 1 naar Camden voert. Hier verrijst Mount Battie voor een schitterend uitzicht over de felgekleurde bossen rond Penobscott Bay.
Ski Mountain Route
De naam zegt het al: in de winter zoeven hier talloze locals en bezoekers over witte hellingen naar beneden. In de herfst staan de bossen op de bergen figuurlijk gesproken in brand. Pak vanaf Farmington in 3,5 uur Route 2, 156, 142, 4, 16 en rij ten slotte via Route 201A en 2 terug naar Farmington.
Southern Circle
Dit uitje van een krappe twee uur leidt je langs de boomgaarden van Maine en vele historic sites. Begin in Sanford op Route 202 naar Hollis Center. Daar pak je Route 35 naar Standish, waar je Route 25 neemt naar Porter. Route 160 ligt hier voor je klaar, en neemt je mee naar Limerick en weer terug naar Sanford. Iemand een appeltje?
Lees het hele artikel in ons GoAmerika Magazine. Bestel het magazine hier of lees online met een digtaal abonnement.
Tekst Martin Schäfer Fotografie Shutterstock.com
Reacties