Agrarische meesterwerken, ingenieuze rotsformaties, uitgestrekte vlaktes met puntige bergen die het wolkendek doorprikken, een authentieke treinreis en vooral veel betoverende overblijfselen van een uitgestorven cultuur. Meridian Travel trok door de Heilige Vallei van de Inca’s in Peru en zag met eigen ogen dat er tussen de bekende trekpleisters Cusco en Machu Picchu nog zoveel meer is.
Bombastische tonen galmen over het Plaza Mayor van Cusco. De vele backpackers kijken hun ogen uit. Velen nog aangeslagen van de drank van de avond ervoor. Ook de hoogte van ruim 3.300 meter werkt niet mee hier in de Andes. Toeristen op de berg ten noorden van de toch al hooggelegen stad kunnen alleen als zij hun oren spitsen de muziek van de traditionele zondagse fanfare waarnemen. Wanneer ze het tafereel de rug toe-keren, treffen ze een totaal andere wereld aan, een we-reld van vergane glorie. Hier bevindt zich het startpunt van onze reis door de Heilige Vallei, hier ligt de archeo-logische Inca-vindplaats Sacsayhuamán. Door de fone-tische gelijkenis ook wel Sexy Woman genoemd. Geen gekke bijnaam.
40.000 kilometer
De Heilige Vallei (foto onder) is in een ver verleden gevormd door de Urubamba River. Het verbindt globaal gezien Cusco met Machu Picchu, een afstand van zo’n zeventig tachtig kilometer. Cusco vormde in de hoogtijdagen van de Inca’s het centrum van hun imperium. Met een wandelnet van 40.000 kilometer werden de uithoeken van het uitgestrekte rijk met elkaar verbonden. Van Quito in Ecuador tot Santiago in Chili en Mendoza in Argentinië. Nergens anders dan in de Heilige Vallei in Peru is de Inca-cultuur echter nog zo nadrukkelijk aanwezig.
Nietige conquistadores
Sacsayhuamán bestaat voornamelijk uit stenen. Stenen van een ontzagwekkend formaat. Ze vormen robuuste en duizelingwekkende muren. Hoewel niet met cement aan elkaar verbonden passen de reusachtige rotsen beter in elkaar dan legostenen. De Spaanse conquistadores moeten zich tijdens hun komst nietig hebben gevoeld. Ze geloofden niet dat de Inca’s in staat waren tot het bouwen van deze wonderen. Zij hielden demonen of boze geesten verantwoordelijk.
Inca-expert Renato Vera weet als geen ander dat dat niet waar is en legt uit dat de bouwwerken door de Inca’s zelfs zo werden gebouwd dat ze aardbevingen konden overleven. “De stenen werden minutieus ge-schaafd en zo passend voor elkaar gemaakt. Dat deden ze bewust om aardbevingen te weerstaan. Ze liggen zo strak op elkaar dat er zelfs nu geen begroeiing tussen kan plaatsenvinden”, besluit hij bevlogen. Daarna richt hij zich boos tot drie jongeren die een oude afgesloten poort bestijgen voor een foto. “Eraf! Zijn jullie gek ge-worden”, schreeuwt hij.
Oranje zee
Terwijl nieuw vaak neerkijkt op oud is dat hier anders. Sacsayhuamán geeft een uniek uitzicht over Cusco. Zelfs de lokale kinderen kunnen het waarderen. Of hebben ze meer oog voor elkaar? De dakpannen laten de op de heuvels gelegen buitenwijken van Cusco vrijwel feilloos in elkaar overlopen, het is net een oranje zee.
Experimentele laboratoria
Graancirkels, maar dan anders? Of misschien een amfitheater? Dat is de eerste gedachte wanneer de duizelingwekkende kraters van Moray wordt ingetuurd. Hier, op zo’n vijftig kilometer van Cusco, stortte mil-joenen jaren geleden drie meteorieten neer en daar maakte de Inca’s later dankbaar gebruik van. Ze verbouwden de ruim honderd meters diepe gaten rond 1400 om tot experimentele laboratoria. Niet alleen nut-tig, maar ook overweldigend voor het oog. Nog steeds.
“De Inca’s bouwden de terrassen om zo allerlei planten en gewassen te kweken”, weet Renato. “Elk terras had zijn eigen eco-systeem en zodoende werden er meer dan drieduizend verschillende gewassen aardappels en 25 soorten quinoa gecreëerd. Pas veertig à vijftig jaar geleden is gestopt met het verbouwen van de gewassen. Daarom is de staat van deze ouderwetse laboratoria nog zo goed.”
Hongerig
Het genieten, maar vooral het tackelen van de hoogte-meters maakt hongerig. Gelukkig is er boven de grootste krater een haciënda, ingericht als restaurant en met een menukaart net zo lekker als het uitzicht.
Van achter het bord wordt de hongerige bezoeker van El Parador omver geblazen door de open binnenplaats, de koloniale inrichting, de mokkakleurige muren, het knisperende haardvuur en bovenal het kleurrijke lokale voedsel. Een quinoataart, gemarineerde aardappeltjes met white maïs uit de vallei en forel plus sappig vlees van alpaca's en varkens. Allemaal even lekker en prachtig geserveerd.
Lees het hele artikel in onze uitgave 'De mooiste reisverhalen uit Latijns-Amerika'. Bestellen kan hier >>
Hier ligt Machu Picchu:
Tekst en beeld Lars van Soest
Reacties