Montana, in het hart van Amerika, is niet de eerste bestemming waar je aan denkt bij een reis naar de Verenigde Staten. Maar volgens de Amerikanen zelf is het een well-kept secret dat het ontdekken meer dan waard is.
Ik ben verliefd. Verliefd op Montana. En ik ben hier nog maar net. Ik sta in de mand van de heteluchtballon, die verrassend snel hoger en hoger stijgt. Het uitzicht is waanzinnig: in het zachte licht van de ondergaande zon zie ik de spitse, besneeuwde bergtoppen van Glacier National Park en de contouren van Flathead Lake, terwijl recht onder me de Whitefish River door de groene vallei meandert. Alles is even adembenemend, uitgestrekt en ontzagwekkend. Hier, in het oosten van de Rocky Mountains en tegen de grens met Canada, kom je voor de natuur, de outdooractiviteiten én de cowboys.
Mythe
Van oudsher is Montana, de vierde grootste staat van de Verenigde Staten, een echte Cowboy State. Hier leven ruim 2,5 keer meer koeien dan mensen en ook paarden zijn er flink oververtegenwoordigd. Maar de cowboy ‘oude stijl’ zoals wij hem uit de film kennen, is langzaam aan het verdwijnen, vertelt Carson Averill (20), een jonge wrangler op Averill’s Ranch aan Flathead Lake. ‘Het romantische beeld van de cowboys met de doorgroefde gezichten, die vee drijven op de uitgestrekte vlaktes, is er nagenoeg niet meer.
De koeienranches worden steeds groter en groter, niet zozeer qua oppervlakte, maar met name het aantal dieren neemt toe. Schaalvergroting is ook hier aan de orde.’ Hij aait zijn paard liefdevol over de neus en kijkt me dan trots aan. ‘Cowboys en paarden zijn een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse historie. Het is wat Amerika Amerika heeft gemaakt. Dat stuk geschiedenis wil ik niet verloren laten gaan en maakt dat ik doe wat ik nu doe.’ Behalve Carson werken er op deze guest ranch nog dertien wranglers die de in totaal 115 paarden verzorgen en trainen, en tochten te paard met gasten begeleiden. Een aantal werkt hier fulltime, anderen zijn er van eind mei tot september en gaan in de overige maanden naar college elders in Amerika. Deze nieuwe generatie cowboys houdt de mythe in leven.
Wildlife
In alle vroegte haalt wrangler Jordan Egdorf (19) de paarden uit de weide en brengt ze naar de stal, waar hij ze voert en zadelt voor onze dagtocht. Hij lijkt zo uit een oude westernfilm weggelopen: sjaaltje om zijn nek, blouse, zwart vest, jeans, laarzen en uiteraard een cowboyhoed op. Met ouders die hier werkten, groeide hij letterlijk op deze ranch op en was hij al op zijn vijftiende wrangler. Zijn specialiteit is roping: te paard een koe of stier vangen met een lasso, een activiteit die vaak een onderdeel van een rodeo is en op de ranch als demonstratie wordt gegeven. Maar vandaag neemt hij me mee voor een tocht door de natuur van Flathead National Forest. Mijn paard heet Harley (14), een donkerbruine hengst met lichte manen.
Volgens Jordan is het een kalm paard en heel geschikt voor mij – ik beschik namelijk niet over de uitmuntende paardrijvaardigheden die hier zo gewoon lijken te zijn. In een rustig tempo loopt Harley over de smalle trail, die afwisselend dwars door het bos en dan weer over open plekken voert. Ik zit behoorlijk hoog en kan daardoor alles goed overzien. Zo ook het wapitihert met een gigantisch gewei – het op een na grootste hert, alleen de eland is groter – dat op zijn gemak bij een meertje staat te grazen. Hij lijkt in eerste instantie niet van ons te schrikken, maar dan ineens kijkt hij op en verdwijnt snel tussen de bomen. ‘Hij heeft ons vast geroken’, zegt Jordan. ‘Het wemelt hier van de dieren, we zien er nog wel meer.’ We zijn vlak bij de cabin waar we zullen lunchen, als we inderdaad op meer wild worden getrakteerd. Op een zijpad van de trail staat een bruine beer. Schuw als beren zijn, draait hij zich meteen om en gaat er als een speer vandoor. Met ingehouden adem kijk ik naar zijn deinende billen en donkere vacht totdat hij volledig uit het zicht verdwijnt. Een beer, op ongeveer dertig meter bij me vandaan.
Het hele artikel is te lezen in onze uitgave GoAmerika Magazine 2019. Bestellen kan hier >>
Montana ligt hier:
Tekst Yvonne Dudock beeld Nicole Franken
Reacties